برج آرامگاه علاءالدین در تاریخ 15 در ماه سال 1310 به ثبت ملی رسیده و جزو یکی از اثار ملی ایرانه. برج آرامگاه علاءالدین ارتفاع 17 متری داره و در شمال مسجد جامع ورامین واقع شده. این برج دارای دو قسمت اصلیه. قسمت اول برج آرامگاه علاءالدین بدنه ای مدوره که ارتفاع اون به 12 متر می رسه. این قسمت مدور بنای اصلی برج رو تشکیل میده. قسمت دوم برج شامل گنبد مخروطی شکل و بزرگی به ارتفاع 5 متره که روی قسمت اول قرار داره. این بنا سال 680 هجری قمری احداث شده و مقبره سلطان علاءالیدن خوارزم شاه اونجا قرار داره.
ساختمان برج به دوره سلجوقی تعلق داره و سبک شاختمان هم سبک و روش سلجوقیه. البته این نوع سبک میشه گفت در دوره سامانیان اغاز شده بود و در دوره سلجوقی دچار تغییرات زیادی شد و نام سبک و روش سلجوقی رو به خودش گرفت. معماری این برج به این صورته که مقاطع ستاره ای شکل میله اصلی اون ها رو تشکیل میده و نوک آن ها مخروط ناتمامیه، که این طرح تقلید ناقصی از سبک چادره. البته بسیاری از ساختمان های این دوره به این سبک طراحی و ساخته شدن.
این بنا بیشتر شبیه گورهای سلطنتیه و زیاد با بناهای مذهبی ارتباطی نداره. بلکه هدف اصلی از ساخت این بناها جلوگیری از تخریب جسد بوده. معمولا تو اینجور مقبره ها، جنازه ها رو توی سرداب نگه میداشتن و کم تر اون ها رو دفن میکردن. به نظر میاد خانواده علاءالدین نسبتشون به ائمه شیعه میرسیده و به همین دلیل این بقعه رو به علاءالدین ربط دادن. خانواده علاء الدین علاوه بر اینکه سید بودن و از نواده ائمه بودن، در منطقه نفوذ زیادی داشتنو تعدادی از اون ها و ورامین و مناطق اطراف فرمانروا بوده. این خانواده از خودشون یادگاری های زیادی به جا گذاشتن، بنای امامزاده یحیی یکی از این یادگاریهاست که به دست فخر الدین، پسر علاءالدین به یادگار مونده.
این بقعه جزو معدود مواردیه که مردم ورامین به چشم امامزاده نمیبینن. البته بعضی افراد معتقدن هیچ قبری وجود نداره و بعضیا هم معتقدن قبر یه نفر رهگذر اونجا هست. تاریخ بنای علاءالدین به دلیل اینکه بخشی از اون از بین رفته، به سختی سمناسایی شده و حدس زده میشه که به اواخر قرن هفتم هجری مربوط میشه.
